De Agile-vraag
Aan mij werd vervolgens gevraagd – hoe gaan we hiermee om in onze huidige rigide besluitvorming en wijze van plannen? Er worden plannen gemaakt voor de komende 5 jaar, die na soms pas na een jaar opgetuigd zijn en dan nog eens doorgevoerd moeten worden. Weinig focus, veel overleg en dit om feitelijk koffiedik te kijken. De eerste stap die gezet moet worden is het vaststellen dat je niet alles kunt voorspellen en met die wetenschap wel naar de toekomst moet kunnen kijken. Stip op de horizon, doch niet vastpinnen hoe je daar gaat komen en doelen snel en vaak kunnen herijken aan de realiteit.
Kleinere iteraties?
Een ander opvallend element is dat op bestuurlijk niveau de iteraties gigantisch groot zijn bij de betreffende organisaties. Er wordt veel tot in de puntjes voorbereid, maar is regelmatig al achterhaald voor het op een bestuurstafel ligt. Genoegen nemen met meer tussenstappen en kleiner resultaat helpt goed bleek al snel – juist ook omdat voorkomen kan worden dat bestuurders werd gevraagd te sturen op scenario’s die vrijwel onmogelijk te voorspellen zijn. Het word dan meer wensdenken dan plannen.
Aan het roer!
Tenslotte zien we in de eerste verkenningen dat mensen die geraakt worden door veranderingen maar beperkt deel uitmaken van het proces tot het bedenken en realiseren van verandering. Het lastige is wel dat mensen in de zorg vooral zorg verlenen en zo min mogelijk deel uit dienen te maken van bureaucratie. Mensen fulltime in een Agile Scrum team parkeren is geen optie – maar hier is wel een mouw aan te passen door teams die wel echt samen aan verandering werken dit ook volledig fysiek, samen en met focus te laten doen. Al dan niet onder begeleiding. Het rendement van de inzet van deze teams moet immers hoog zijn. Wendbaarbaarheid, of agility, is essentieel in elke bedrijfstak – en dus ook in healthcare. Op de vraag of Agile noodzaak is in de zorg kan alleen maar volmondig JA worden beantwoord.